CICHE, MISTYCZNE TATRY

Ciche, mistyczne Tatry, owe wieczne głusze

zimowych, śnieżnych pustyń, owe zapadliska

niedostępne wśród złomów, gdzie jeden się wciska

mrok i gdzie wicher końcem swych skrzydeł uderza

z głuchym jękiem, jak końskie na polu kopyto,

uderzające w zbroję martwego rycerza:

ty, pustko, w siebie wołasz błędną ludzką duszę...

30-lecie chodzenia, najczęściej intensywnego, po Tatrach uczciłem kontuzją kolana tuż pod Rysami (w drodze z Popradzkiego Plesa, z tamtej strony sporo śniegu, ciężko było podchodzić, nie miałem kijków, raków itp., zmęczenie pewnie spowodowało zdarzenie pod Rysami). Powinienem chyba uczcić te 30 lat telefonem po TOPR i śmigłowiec. Wstyd mi było, dlatego schodziłem jakie 5-6 godzin, marząc, żeby znaleźć się już w MoOku. Gdy dotarłem, nie byłem w stałe już łazić, nie było żadnego transportu, więc młody ratownik wezwał karet(k)ę. 

W trzecia rocznicę tegoż wydarzenia (w sumie już 33 lata!) znów byłem w Tatrach, które nigdy się nie nudzą, choć niekiedy bywało się w nich w sumie dwa miesiące w roku. W tym roku licznik pokazał prawie, prawie cztery tygodnie.

Ciche, mistyczne Tatry, owe wieczne głusze

zimowych, śnieżnych pustyń, owe zapadliska

niedostępne wśród złomów, gdzie jeden się wciska

mrok i gdzie wicher końcem swych skrzydeł uderza

z głuchym jękiem, jak końskie na polu kopyto,

uderzające w zbroję martwego rycerza:

ty, pustko, w siebie wołasz błędną ludzką duszę...

Ty, pustko nieskalana, kędy myśl człowieka

w dumną, zimną samotność wolno się odwleka,

jak lew ranny w pieczarę zapadłą i skrytą;

ty, pustko nieskalana, gdzie się dusza rzuca

zmęczona i ponura, by z krwi ochłodzić płuca,

oczy myć z kurzu, ręce ogartywać z błota...

O Tatry! Jakże drogą jest wasza martwota!

ten chram, kędy ofiarę niezmiernemu Bogu

odprawia wiatr u skały lodowej ołtarza,

a tej mszy słucha turni zwieszonych milczący

tłum i białego lasu przepastna ciemnota

i kędyś uczepiony na szczytowym rogu

blask wschodzącego słońca, co lody rozżarza,

na kształt lampy ofiarnej, u stropu wiszącej...

A kiedy się gwiazdami zaświecą przestrzenie

wiekuistego nieba i nieprzeniknione

zejdzie na ziemię nocy zimowej milczenie:

wówczas mi się wydaje, że już lat tysiące

ubiegły, że już życie dawno pogrzebione

i że jest to dusz ludzkich, dawno nie pamiętnych

dusz do szału zuchwałych, do szaleństwa smętnych,

uroczysko grobowe, senne i milczące

Kazimierz Przerwa-Tetmajer, 

*** (Ciche, mistyczne Tatry)

wdd@onet.eu