TATRY

Złotem się mieni turni szata...

A gdy po skwarach, w czas jesieni

Na wichrach trawa się szczerwieni

I rozgwar ludzki z gór ulata,

cv

MARIUSZ ZARUSKI

Gdy przyjdzie pora

A kiedy przyjdzie na mnie pora,

Ażebym, smutnych dróg wędrowiec,

Opuścił ziemski ten manowiec

I padnie moich dni zapora,

Chciałbym swój w Tatrach mieć grobowiec;

Odwieczna z szarych want komora,

Ta sama jutro, co i wczora.

Gdzieś w dali zbyrka kierdel owiec,

Łomocą w żlebach spadłe głazy,

Od ścian odbite tysiąc razy

Napełnią echem świat bajeczny,

I patrzą dumnie i surowo

Turnie schylone nad mą głową...

Tam bym spał cichy i bezpieczny.

Od trosk i smutków tego świata

Bezpieczny spałbym wśród kamieni.

Za zgasłym kręgiem krąg promieni

Zapada w otchłań, płyną lata,

Złotem się mieni turni szata...

A gdy po skwarach, w czas jesieni

Na wichrach trawa się szczerwieni

I rozgwar ludzki z gór ulata,

Graniami szedłbym tak jak drzewiej -

Od Kieżmarskiego po Rohacze -

W doliny patrzeć, staczać boje

W halnego wichru dzikim wiewie,

Słuchać, jak woda w ścianach płacze...

O serce, serce! Tatry moje!